Liszajec zakaźny to bakteryjna choroba skóry o zaraźliwym charakterze, ale dość łagodnym przebiegu. Leczony trwa kilkanaście dni, a zbagatelizowany może dawać się we znaki nawet przez kilka tygodni. Sprawdź, jak rozpoznać liszajec zakaźny i co zrobić, aby zmniejszyć ryzyko zachorowania na tę chorobę.
Z artykułu dowiesz się:
- jakie są przyczyny liszajca zakaźnego,
- czym objawia się liszajec zakaźny,
- jakie są typy liszajca zakaźnego,
Liszajec może nie jest groźną chorobą, ale nie ulega wątpliwości, że należy go leczyć. Zbagatelizowanie problemu może prowadzić do groźnych powikłań takich jak zapalenie węzłów chłonnych, zapalenie szpiku czy niesztowica.
Liszajec zakaźny – przyczyny i objawy
Na liszajec zakaźny zazwyczaj chorują dzieci do 6. roku życia, choć zdarza się, że jego objawy mają również dorośli. Co ważne, liszajec jest chorobą zaraźliwą, a stopień zakaźności jest dość wysoki. Oznacza to, że choroba łatwo się rozprzestrzenia. Jest to szczególnie zauważalne w żłobkach czy przedszkolach. Do zakażenia dochodzi poprzez bezpośredni kontakt z chorą osobą lub korzystanie ze wspólnych rzeczy.
Czynniki sprzyjające rozwojowi liszajca zakaźnego
Najczęściej liszajec zakaźny pojawia się jako powikłanie innych chorób skóry, w tym m.in. ospy wietrznej, świerzbu, wszawicy czy kontaktowego zapalenia skóry. Wyróżnia się także czynniki, które sprzyjają rozwojowi liszajca. Należą do nich:
- ciepłe, wilgotne środowisko,
- pora roku: lato i jesień,
- klimat tropikalny lub subtropikalny,
- drobne urazy,
- ugryzienia przez insekty,
- nieodpowiednia higiena osobista,
- ogólny zły stan zdrowia.
Przyczyny liszajca zakaźnego
Do rozwoju liszajca zakaźnego przyczyniają się m.in.:
- zaburzenia metaboliczne – niewydolność nerek, nieleczona cukrzyca,
- niedobory immunologiczne – o charakterze wrodzonym (np. skojarzone niedobory odporności) lub nabytym (np. chłoniaki),
- choroby infekcyjne dotykające układy inne niż skóra (np. drogi oddechowe),
- przyjmowanie leków upośledzających funkcje układu odpornościowego,
- zaburzenia endokrynologiczne – niewydolność tarczycy,
- niedobór pokarmowe i witaminowe,
- schorzenia przewodu pokarmowego,
- alkoholizm,
- narkomania,
- anoreksja,
- bulimia.
Liszajec zakaźny częściej dotyka dzieci niż dorosłych. Nie oznacza to jednak, że w tej grupie wiekowej występują zaburzenia odporności. Związane jest to tylko i wyłącznie z łatwością szerzenia się zakażenia.
Objawy liszajca zakaźnego
Charakterystyczne dla liszajca są zmiany skórne takie jak:
- żółte strupy – pojawiają się na odkrytych częściach ciała takich jak twarz, szyja, dekolt czy dłonie;
- małe pęcherzyki – wybroczyny wypełnione płynem o niewielkich rozmiarach, po których pęknięciu tworzą się strupy;
- rumień – towarzyszy pęcherzykom i strupom;
- świąd.
Zmiany skórne to nie wszystko, z czym muszą zmagać się chorzy na liszajec zakaźny. Chorobie dodatkowo towarzyszą: suchość skóry, częstomocz, zaparcia, nawracające infekcje dróg oddechowych czy uczucie chłodu.
Typy liszajca zakaźnego
Wyróżnia się trzy podstawowe typy liszajca zakaźnego:
- liszajec pęcherzykowy – na ciele szybko tworzą się małe i duże pęcherzyki, cechujące się zwiotczałą powierzchnią;
- zapalenie mieszków włosowych (gronkowcowy liszajec mieszków włosowych) – obejmuje duży obszar skóry;
- niesztowica – głęboko umiejscowione owrzodzenie skóry, któremu towarzyszą powiększone węzły chłonne.
Liszajec zakaźny – diagnostyka i leczenie
W momencie, gdy zauważysz na skórze pierwsze pęcherze, umów wizytę u lekarza rodzinnego lub dermatologa. Leczenie liszajca jest konieczne, gdyż tylko w ten sposób można uniknąć groźnych powikłań. Szybka interwencja i wdrożenie odpowiedniego leczenia dodatkowo zapobiegnie rozprzestrzenianiu się zmian oraz zarażaniu ludzi z bliskiego otoczenia.
Rozpoznanie liszajca zakaźnego
Liszajec bywa mylony z innymi chorobami skóry, dlatego w jego diagnostyce niezwykle ważna jest szczera rozmowa lekarza z pacjentem i umiejętnie przeprowadzony wywiad. Czasem przed podjęciem leczenia konieczne jest przeprowadzenie stosownych badań. Wynik badania może wskazać na obecne skupiska paciorkowca bądź gronkowca.
Leczenie liszajca zakaźnego
Podstawą leczenia liszajca zakaźnego jest używanie preparatów do stosowania zewnętrznego. Maści, płyny lub aerozole z antybiotykiem stosuje się bezpośrednio na zmiany skórne. W sytuacji, gdy objawy liszajca są zbyt rozległe, trzeba wdrożyć antybiotykoterapię doustną.
Przyjmowanie leków przepisanych przez lekarza to jeszcze nie wszystko. W przebiegu liszajca szczególną wagę trzeba przyłożyć do odpowiedniej higieny skóry. Przede wszystkim trzeba usuwać strupy i nawilżać skórę. Ponadto należy regularnie zmieniać odzież, pościel i ręczniki.
